اعتراض به حجاب اجباری داستان تازه‌ای نیست. از همان ۱۷ اسفند ۱۳۵۷ که هزاران زن در تهران و شهرهای دیگر در اعتراض به اجباری شدن حجاب درمقابل ادارات دولتی تظاهرات کردند، تا همین امروز که گشت ارشاد و سرکوب های حکومت نمی توانند بر زنانی که روسری‌هایشان روی سرشان نیست غلبه کنند، مقاومت زنان در برابر این اجبار را در سراسر ایران می‌توان دید.

دوشنبه ۴ اسفندماه، نیروهای جنایتکار “انتظامی” و سپاه پاسداران ارتجاع در نقطه مرزی بین ایران و پاکستان به سوخت‌بران زحمتکش و درمانده‌ای که شبانه‌‌روز برای به دست آوردن لقمه نانی برای خود و خانواده خود در تلاش هستند حمله برده و در تیراندازی مرگبار خود به آنان و تبدیل آن منطقه به جولانگاه دردناکی از دود، آتش و خون، دستکم ۱5 سوخت‌بر را بنا بر آمار فعالان رسانه ای بلوچ به قتل رسانده و تعدادی را مجروح کردند. یک شاهد محلی تعداد کشته‌شدگان را ۳۷ نفر ذکر کرده است.

به طور یقین برخی تغییرات کیفی و واقعی ناشی از تمایل سیستم سرمایه داری در فعالیت‌ها و سازماندهی فراتر از مرزهای ملی مخصوصا" بعد از سال ۱۹۸۰ مشهود است . با این وجود اینیک اشتباه محض است که واقعیت جهانی شدن را مانند یک حادثه تازه و جدید که بتواند قوانین اصلی سرمایه داری را تغییر دهد پنداشت. بگذارید این نکته را از همین آغاز برای جلوگیری از سر در گمی روانی بیان کنیم. اگر بورژوازی اصطلاح جهانی شدن را به خاطر توسعه دادن سرمایه داری در سطح جهانی در دوران طوفانی که بعد از آن، دیوار برلین سقوط کرد و تعادل بین نیروهای جهانی را تغییر داد به کار نمیبرد لازم نبود چنین عبارتی را به گردش {بحث } بگذاریم. برای اینکه مفهوم امپریالیزم حقایق و گرایش های مورد نظر را تحت پوشش قرار میدهد.

گرایش اقتدارگرایی ناشی از بحران ها و جنگ های امپریالیستی که در سراسر دنیا شاهد آن هستیم گواه آنست که سرمایه داری فاسد رژیم های فاسد بورژوایی تولید می کند. کسانی که به دنبال دموکراسی هستند به جای آنکه خود را با توهم دولت بورژوا دموکراسی فریب دهند باید به مبارزه علیه سرمایه داری بپیوندند. دموکراسی و صلح تنها با مبارزات وسیع توده های کارگر علیه نظام سرمایه داری حاصل خواهد شد و ضروری ترین اقدام ما سازماندهی این مبارزات است.

سرمایه داری در وضعیت بحرانی است. بحران عمیق تر و فراتر از بحران عادی اقتصادی سرمایه داری است. همه شواهد نشان گر آن است که این بحران عمیق است و حائز اهمیت تاریخی است. الیف چاغلی در این مقاله به بن بست تاریخی سرمایه داری می پردازد.بعد از نوشتن مقاله" بحران سرمایه‌داری و وضعیت انقلابی"،وی توضیح ماهیت سرمایه داری با تأکید ویژه بر نقش مکانیزم کریدیت ( اعتبار برای خرید و مصرف)می پردازد.در این زمینه او همچنین به این نکته اشاره دارد که ما رکس اهمیت ویژه‌ای به نقش کردیت در اقتصاد سرمایه‌داری قرار داده است.

فرایند انکشاف سرمایه­داری ترکیه در قیاس با غرب، فرایندی است به تأخیرافتاده و دیررس. این تأخیر تاریخی ناشی از ساختار اقتصادی-اجتماعی است که سرمایه داری ترکیه بر پایه ی آن منکشف گردید. به همین خاطر، برای درک خودویژگی­های سرمایه­داری ترکیه، باید مروری داشته باشیم بر تاریخ اقتصادی و اجتماعی امپراطوری عثمانی که پس­زمینه­ی تاریخی ترکیه ی مدرن امروز را شکل می­دهد.

سرمایه داری، بشریت را به تحمل جهنمّی که خود ساخته است وامی دارد. سلطۀ مشتی سرمایه دار، میلیاردها نفر از مردم سراسر جهان را با گرسنگی، فقر و محرومیّت، بیکاری، نابرابری ها و بی‌عدالتی های غیرقابل باور، جنگ های خونین، سرکوب، ستم و شکنجه، انحطاط بی‌پایان و بیگانگی رو‌به‌رو ساخته است. چنان‌چه این روند متوقف نشود، سرنوشتی که انتظار بشر را می کشد، بربریتی بی‌مانند خواهد بود.

حکومت حزب عدالت و توسعه (AKP)، به دنبال مقاصد امپریالیستی خود، طرح جدیدی را برای جنگ در پارلمان به تصویب رسانده است. به موجب این لایحه، دولت ترکیه که اکنون به دست AKP اداره می شود، قادر است سیاست های امپریالیستی خود را در قبال خاورمیانه گسترش داده و تقویت کند. حکومت AKP با این حرکت باری دیگر نشان داده است که تا چه حد شیفتۀ افزایش سهم خود از خون و اشکی است که در منطقه ریخته می شود.

کوبانی زیر یورش شدید نظامی قرار دارد و یک ماه است که به مقاومت ادامه می دهد. نیروهای داعش توانسته اند به شهر وارد شوند و درگیری ها شده بیش­تری گرفته است. در همان حال که نیروهای امپریالیستی دست روی دست گذاشته اند، مردم کوبانی با تهدید کشتار و قتل عام رو به رو هستند. در میانۀ حملات هوایی غیرمؤثر آن ها، ترکیه صرفاً دستانش را به هم می ساید و منتظر سقوط کوبانی است.

رفقای گرامی، انفجار معدن سوما، «حادثه» ای بود که انتظار وقوع را می کشید. همان طور که آگاهید، این رویداد تلخ نتیجۀ مستقیم انگیزۀ سرمایه داران ترکیه به حداکثر کردن سود خود به بهای استانداردهای زندگی، شرایط کار و اکنون حتی جان کارگران ترکیه است.

کارگران و زحمتکشان سراسر جهان دلایل زیادی دارند که خشم خود را ابراز کنند. چهرۀ کریه سرمایه داری، با حرص و ولع بی حد و مرز آن برای سود و مکیدن خون کارگران، اکنون که نظام سرمایه به بحران عمیقی فرو رفته، بیش از هر زمان دیگری قابل مشاهده است. در سرتاسر جهان، سرمایه به یورشی تمام و کمال علیه دستاوردهای تاریخی طبقۀ کارگر دست می یازد. شرایط کار و معیشت طبقات کارگر، وخیم تر از قبل می گردد. گرسنگی، فقر، بیکاری، و نابرابری به سطوحی بی سابقه رسیده اند.