Soğumamalı Sımsıcak Yüreklerimiz

Zalim dünyanın çocuklarıydık
Zulümle büyüyen 
Öğrendik ki zulmün büyütemediği çocuklar da var 
Günahkârların yaktığı cehennem ortasında 
Bükük boyunlu çocukların kirli gerdanlarında 
Dinmeyen gözyaşlarının parıltısında 
Cenneti gördük
Ve tanrı hikâyelerine secde etmedik
Yürümek için bir nefeslik takat gerekirken 
Sırat’a cambaz olamama maruzatındaydık
Melekler yıkamazken kılıçtan keskin köprüleri
Biz köprü altı cehennemi üşüttük
Dünya güneş etrafında pervaneyken 
Biz kadehlere doldurduğumuz günün sarhoşluğunda 
Yanlış adreslerdeki Azrail’i defetme telâşındaydık
Ellerimizin yakınlığıyla yaratılanların uzaklığıydı
Beni sana yabancılaştıran 
Ve yaratmak mahsusken yalnız bize 
Yaradan’a sığınmak gafletiyle 
Umudun en umutsuz haline sarıldık her gece
Ölüm hasretini anımsatsa da 
Umutsuzluğa uyandığımız sabahlar
Ölmeyi hiç istemedik
Soğumamalıydı sımsıcak yüreklerimiz
Yapması ve yıkması gereken ellerimiz
Toprak dolu avuçları hissedemeyecek kadar aciz olmamalıydı
En güzel yerindeyken hikâyelerin küstürüp çocukları
Susulmamalıydı
Ve biz asırlardır hayata dargın çocuklara
Rüyada görülemeyen gerçeklerin öyküsünü anlattık
Yüreklerimiz döküldükçe parlayan çelik kızılında hâlâ sımsıcak
Ve yaratan ellerimizin görkemiyle sarsılan kahpe düzen 
Bir nasırlı tokadın şiddetiyle yıkılacak

                                           Ş.K.