Umudu Sensin Baharımın

   Umudu sensin baharımın.
   Yapraklanan dallarımın,
   Goncalanan güllerimin,
   Filizlenen hayallerimin, umudu sen...
   Ne biriktirip getirdiysem geçmişten
   Ne alıp götüreceksem geleceğe, senin.
   Dünümün, bugünümün
   Ve bütün ömrümün umudu sensin, sen!
   Ah bir bilsen!
   
   İşsizlik bildi bunu
   Ve açlık
   Ve kapitalizm
   Ve iki düşman gibi
   Aynı rahimde yan yana büyüyen bolluk ve muhtaçlık bildi
   Zehirli bir sarmaşık gibi
   Dört yanımızı saran savaş
   Her gün alev alev yanan,
   Öksüz bir çocuk gibi
   Bir o yana bir bu yana savrulan şu öksüz dünya bildi.
   Ve şu yurtsuzlar...
   Yurtsuzluk ve öksüzlük başa bela
   Yurtsuzluk ve öksüzlük kapıya konacak gibi değil.
   
   Dirhem dirhem eriyen kutuplar bildi bunu
   Afrika
   Siyah çocuk
   Saçı başı
   Eli ayağı yanan
   Bir kök, bir kömür kalan ormanlar bildi.
   Bulutlar bildi,
   Yağmurlar,
   Şimşekler, fırtınalar bildi.
   Ve dağ, taş...
   Döndürdüğün çarklar,
   Dokuduğun kumaş
   Durup dinlenmeden 
   Bir solukçuk nefeslenmeden çalışan şu fabrikalar
   Şu torna tezgâhı bildi.
   Yardığın şu dağlar, şu tüneller,
   Döktüğün asfalt
   Üstündeki otomobiller
   Döşediğin raylar ve yürüttüğün trenler bildi.
   Bildi ölümüne çıkarıp erittiğin madenler...
   Okyanuslar, denizler
   Ve üzerinde yüzdürdüğün gemiler bildi.
   Daha kim bilmedi ki?
   Hasat edip kuruttuğun
   Ve sonra yorgunluktan içmeyi unuttuğun çay,
   İçine attığın şeker
   Tatsız tuzsuz şu hayatın kahrı bildi.
   Kitaplar bildi
   Defter, kalem
   Dostun, düşmanın bildi ve cümle âlem
   Bir sen bilmedin, ah kuzum!
   Bir sen bilmedin adına türküler yaktığımız.
   Her gün hayaliyle yatıp kalktığımız.
   Bir sen bilmedin
   Sebeb-i varlığımız, bir sen
   Ah sen de bilsen!