Yanıyordu Gözler, saçlar, eller Tutuşmuştu alacakaranlığın seherinde Bütün bedeniyle bir proleter Ateş Ne dokuzunu Ne on üçünü Ne de on yedisini biliyordu Kadın yaşlı çocuk demeden Yakıyordu ağır ağır Şimdi seyrededuruyorum Kömür tanesi Kafa, kol, ayak kemiklerini Gözlerin nerde? Bulamıyorum Hayat denilen şeye bir kez olsun İnsanca bakamadan Eridin mi? Yanmak için Yok olmak için Ateş de gerekmez ya Yeter Afganistan’da yaşamak Yeter Madımak’ta olmak Yeter 1929’u yaşamak Ve yeter bir proleter olmak Ne birini Ne beşini ne de ellisini bilmez ki Eritir eritir eritir Bitirir bütün bedeni açlık Ve yetmez ekmek Yetmez su Yeter zehir Yeter kurşun Ve yeter nükleer Kader derseniz Yazgı derseniz Yazdıysa Siyaha kötüyü, Beyaza iyiyi Yazdıysa birine Kürdü, birine Türkü Yazdıysa birine Müslüman diğerine Hıristiyan Ve düşman ettiyse insanları birbirine İnanmıyorum be kardeşim, İnanmıyorum Senin kader dediğine